In mijn vorige blog liet ik een verhalengenerator het werk doen. Op basis van een groot aantal door mij aangegeven variabelen kwam tenslotte een (Engelstalig) verhaal tot stand. In datzelfde blog beloofde ik ook zelf aan het werk te gaan – ik was benieuwd welk verhaal er uit mijn eigen pen zou rollen als ik met dezelfde variabelen aan de slag zou gaan.
Het werd nogal wat gepuzzel – mijn schrijfstijl kenmerkt zich door spaarzaam gebruik van bijvoeglijke naamwoorden en beeldspraak, maar bij dit experiment kwam ik er niet onderuit, wilde ik alle variabelen inderdaad een plek geven. Vanuit de gedachte dat creativiteit gebaat is bij beperking startte ik met schrijven. Gaandeweg kreeg ik er steeds meer plezier in als ik wéér een term uit mijn lijstje kon wegstrepen omdat het zijn plek gevonden had. Uiteindelijk is het gelukt en zitten alle variabelen in het verhaal dat je hieronder vindt. Of het beter is geworden dan het verhaal dat de generator heeft geproduceerd? Dat hoor ik graag van jullie in een reactie.

BLUFPOKER

Mildred Donaldson staat voor het raam en staart naar de regen die de Amsterdamse zaterdagmiddag in een grijze waas hult. Begrafenisweer, noemde ze dit vroeger. Ondanks het koude en vochtige weer is het druk. Rondvaartboten varen over de grachten, op de smalle straat verdringen toeristen en winkelpubliek zich. Een vrouw jogt zich achter een in plastic gehulde buggy een weg naar het park. Een oude man baant zich een weg door de menigte, een hand tegen zijn groezelige hoed gedrukt.
Als Zach de kamer binnenkomt, draait Mildred zich om. Hij heeft thee gezet en geeft haar een beker waar de damp van af slaat.
‘Wil je er een sandwich bij?’ vraagt hij.
Ze schudt haar hoofd en gaat zwijgend aan de tafel tegenover hem zitten, de benen over elkaar geslagen. Haar knie stoot tegen de tafelrand.
De man tegenover haar oogt jonger dan hij is. Een mooie jongen is hij, nog steeds. Hij weet het van zichzelf, ook nu gebruikt hij al zijn charme als hij haar hoopvol aankijkt, kwetsbaar als een kleuter.
‘Wat vind je ervan?’ vraagt hij. ‘Het is een fantastische investering.’
Mildred bestudeert haar vingernagels. Bij haar pink is een stukje van de roze lak afgebladderd. Nu zou ze dapper moeten zijn. Ze kan het niet over haar hart verkrijgen hem de waarheid te vertellen. Een lafaard, dat is ze.
‘Twintigduizend euro,’ zegt Zach. ‘Dat is alles wat ik nodig heb om me in te kopen. Er moet meer dan genoeg geld op onze spaarrekening staan.’
De angst kronkelt zich als een slang om Mildreds hart.
Zach heeft hun financiën altijd aan haar overgelaten. ‘Jij bent de manager,’ grapte hij vaak.
Voor zover zij weet, heeft hij zelfs geen inloggegevens, hij kijkt nooit naar hun bankrekening. Ze hoort geritsel in de keuken. Weer die verdomde muizen. ‘We zouden een kat moeten nemen,’ zegt ze. ‘Een jonkie misschien, ergens van een boerderij.’
Zach fluit zachtjes. ‘Maar wat vind je? Het is een goed voorstel, toch? Met de verhuur verdienen we dat geld in vijf jaar terug. Veel slimmer dan het geld op de bank te laten staan.
Hij kan niet weten dat hun financiële situatie allang niet meer stabiel is. Het is zijn schuld, denkt Mildred. Hij had die baan nooit moeten aannemen. Hij moest zo nodig avonddiensten draaien.
Die eerste avond zat ze verloren in hun appartement. Doelloos dwaalde ze rond op internet, tot ze een online pokerspel vond. Dat werd haar tijdbesteding op die eenzame avonden. Telkens weer werd ze verscheurd door tegenstrijdige krachten. Inmiddels heeft het verlies reusachtige proporties aangenomen. Compleet losgeslagen, dat is ze.
‘En?’ vraagt Zach. Er trekt een bezorgde frons tussen zijn wenkbrauwen. ‘Heb je me eigenlijk wel gehoord?’ Hij reikt over de tafel naar haar hand en speelt met haar vingers.
Mildred zou haar hand willen terugtrekken en uitvallen, zeggen dat het voorbij is. Dat ze hem niet nodig heeft in haar leven. Als ze weggaat hoeft ze niets op te biechten. Alles liever dan hem deelgenoot maken van haar probleem. Hij zal het voor haar willen oplossen, als de galante ridder die ze zo vaak in hem ziet. Een regeling gaan treffen, een plan opstellen. Haar beletten om te spelen.
‘Ik kijk er vanavond naar,’ belooft ze. ‘Morgen praten we verder.’
Zach staat op. ‘Ik moet weg,’ zegt hij. Hij plant een kus op haar hoofd en loopt de kamer uit.
‘Wacht maar niet op mij, vanavond. We hebben een krappe bezetting, het kan laat worden.’
Mildred knikt en wacht tot ze de deur beneden dicht hoort vallen. Dan haast ze zich overeind en pakt de laptop uit de kast. Een goede hand vanavond, dat is alles wat ze nodig heeft. Dan hoeft Zach er niets van te weten.