Anne legt de zak cranberries in haar kar naast de knolselderij en de wortelen. Het wordt een apart kerstmenu, dit jaar. Zo zou Veerle het gewild hebben: geen vlees en zoveel mogelijk biologisch. Dus wordt het dit jaar een knolselderijsteak en geroosterde wortelen. Hans had zich er mokkend bij neergelegd, nadat ze hem een hertenbiefstukje beloofd had voor de Tweede Kerstdag. En cranberries – natuurlijk cranberries. Zelfs als ze, zoals deze, uit Noord-Amerika komen.
Anne tuurt op haar boodschappenlijstje. Boterhamzakjes, die moet ze nog hebben. Ze kijkt om zich heen, sinds deze winkel is verbouwd is ze hier de weg kwijt. In het gangpad staat een vakkenvuller. Ze loopt op de jongen af.
‘I don’t speak Dutch’, zegt hij, terwijl hij stug doorgaat met het aanvullen van de dozen theezakjes.
Wat zou het Engelse woord voor boterhamzakjes zijn? Anne kan het niet bedenken, ze loopt verder, door het gangpad met wasmiddelen, maar vindt niet wat ze zoekt. Ze passeert een jong meisje bij een stelling WC-papier.
‘Mag ik wat vragen?’
Het meisje haalt haar schouders op en zegt dat ze geen Nederlands spreekt. Haar gezicht is bleek, haar hoge jukbeenderen lichten op in het tl-licht van de winkel.
Natuurlijk. Oekraïense jongeren. Anne zucht. Sinds de modewinkel waar ze werkte de deuren moest sluiten, is het haar niet gelukt een nieuwe baan te vinden. Zelfs niet als kassière bij deze supermarkt. Niemand durft het hardop te zeggen, maar het moet haar leeftijd zijn. Zestig plus, en dus te duur, al werkt ze niet voor het geld. Een paar dagen de deur uit, afleiding en wat aanspraak met iemand anders dan Hans. Volgend jaar gaat ze vrijwilligerswerk zoeken, heeft ze besloten. Daar is ze vast nog wel welkom.
Met haar grijsblauwe ogen kijkt het meisje Anne emotieloos aan. Ze doet haar aan Veerle denken, die laatste maanden. ‘I’ll help you,’ zegt het meisje. Ze wijst haar een man die even verderop staat. Hij speekt wel Nederlands.
Even later legt ze haar boodschappen op de band bij de kassa.
Als ze haar bankpas uit haar portemonnee wil halen, stoot ze tegen het beschermengeltje. Jaren terug kreeg ze twee engeltjes van Veerle. Het ene ligt thuis, het andere draagt ze altijd bij zich. In een opwelling haalt ze het glazen beeldje uit haar tas en loopt terug de winkel in. Het Oekraïense meisje staat nog bij de schoonmaakspullen, ze drukt haar het beeldje in de hand.
Snel draait ze zich om en loopt terug naar de kassa.
Sacha Voogd 