Als ik mijn verhaal loslaat over de dingen
dan kan ik het verhaal horen van de dingen
                                                     (David Dewulf)

Ik ben geneigd mezelf te zien als iemand die niet zo hecht aan spullen. In mijn jeugd verhuisden we te vaak, later was er een overijverige grootvader die het op mijn twaalfde tijd vond mijn speelgoedbarbies en kinderboeken rigoureus bij het grof vuil te zetten. Een schelpenverzameling werd in een onbewaakt ogenblik door een schoonmaakster weggegooid, mijn zondagse jurken en lievelingstruien schoven door naar jongere nichtjes.

Onthecht
Al vroeg leerde ik dus dat je alles wat je bezit net zo makkelijk weer kwijt kunt raken. Je kunt je dus maar beter niet te veel binden aan aardse zaken.  Zonder ooit van Plato of Boeddha gehoord te hebben, moet ik aardig in de richting gekomen zijn van hun ideaalbeeld: het opgeven van individueel bezit. Mijn drijfveer was praktischer: ik wilde vooral reizen en ongebonden zijn, en wat moet je dan met een overdaad aan spullen? (Pas veel later ontdekte ik dat de woonwagens van de door mij zo bewonderde zigeuners niet voller konden staan met snuisterijen, maar dit terzijde.)

Verhuizen
Ook in mijn leven als jong volwassene was bezit vooral lastig: als ik weer eens naar een nieuwe kamer verhuisde, kwam het goed uit dat ik niet meer dan een koffer of een paar vuilniszakken nodig had
Een paar zaken overleefden mijn zwervende bestaan: een exemplaar van het dagboek van Anne Frank, gekregen van mijn grootvader voor mijn vijftiende verjaardag,  de elpee van Jesus Christ Superstar , een kralenketting van mijn oma die hopeloos uit de mode was – al jaren liggen ze veilig opgeborgen op zolder, samen met vergeelde brieven en  fotoalbums die ik nooit meer inkijk. Mijn herinneringen zijn levendig genoeg.

Gesetteld
Pas na de geboorte van mijn kinderen nam mijn bezit aan materiële zaken toe. Waar ik alleen meer dan genoeg had aan een tweekamerflatje, bleek nu een eengezinswoning mét garage te klein.
Vol verbazing reed ik ieder jaar wel een paar keer naar kringloopwinkel of stortplaats, als kinderfietsjes alweer te klein waren geworden, puzzels onvolledig of spelletjes te kinderachtig.  Altijd enigszins in het geniep, want mijn kinderen hebben mijn nonchalance ten aanzien van het materiële niet geërfd en zijn behept met een onstuitbare verzamelwoede.

De omslagdoek
Inmiddels is mijn dochter het huis uit en bij het opruimen van haar kamer vond ik een doos vol oude verkleedkleren. Ik wilde de hele doos al weggooien, toen ik onderin de simpele, zwarte doek zag liggen. Voorzichtig trok ik de sjaal tevoorschijn en begroef mijn neus in het katoen. De oorspronkelijk geur was allang vervangen door een vaag restant van wasverzachter. Maar ik was weer terug in de Sahara, die eindeloze lege zandvlakte. Ik was jaloers op de Touareg, de ‘blauwe mannen’ die eeuwenlang de karavaanhandel door de woestijn domineerden. Eén van deze mannen nodigde me uit voor een kop thee met zijn vrouw in een schamele tent, waar geiten en kinderen de ruimte deelden.  Ik rook weer de stank van de urine in het stro, proefde de scherpe smaak van hun muntthee. Bij het afscheid ruilde ik een van mijn T-shirts voor deze sluier, symbool van het door mij zo geïdealiseerde nomadenleven.
En, met deze sjaal in mijn handen, bedenk ik me dat het dan tóch een voorwerp is dat mijn desinteresse in het materiële het beste weet te verbeelden.