Ben je ooit te oud om iets nieuws te ondernemen? Onze levensverwachting stijgt gestaag,  toch worden we vanaf ons 50^ste genadeloos ingedeeld bij de senioren. Kun je de wereld dan nog veroveren als aanstormend talent? En, als men vindt dat het niet kan, waarom zou je het nog proberen?

 Te oud
De sportschool organiseert speciale fitnesstrainingen, er zijn aparte tijdschriften voor ouderen en er wordt zelfs een 50Plus beurs georganiseerd. We zien beelden van stralende, energieke ouderen – maar toch knaagt er iets. Want de 75-jarige die zijn eerste parachutesprong maakt, noemen we roekeloos. En de vrouw van 68 die op een zware BMW-motor door de straat scheurt maakt zichzelf vooral belachelijk. En hoe zat het met die veelbelovende zanger, die ooit bij een van de vele talentenshows vroegtijdig werd weggestemd? De motivatie? Zijn toekomst lag voornamelijk achter hem.

Jeugddroom
Al jaren speelt mijn werkzame leven zich af in de administratieve sector. Niet dat ik er ooit van droomde boekhoudster te worden. Journaliste wilde ik zijn. Verslag doen van het onrecht, reizen naar de brandhaarden van de wereld. Of, liever nog, schrijfster. Een rustig, beschouwend leven. De wereld verrassen met mooie verhalen.

Het leven kwam er tussendoor. Er moest geld verdiend worden, want de huur van mijn kamer kwam iedere maand terug. Later was er een huis, en de hypotheek. Er kwamen kinderen die zorg nodig hadden.

Het vak waarin ik min of meer toevallig verzeild was geraakt, bleek een goede basis. En dus verdien ik tot op heden mijn geld op een gedegen, soms ietwat saaie manier: creatief boekhouden wordt meestal niet erg gewaardeerd.

Passie
Mijn liefde voor de letteren was nooit ver weg. Ik las veel boeken en volgde een cursus ‘creatief schrijven’. Om meer grip te krijgen op het materiaal van de schrijver, de taal, volgde ik een studie Nederlandse taal en cultuur. Een prachtige opleiding, waarin ik gefascineerd raakte door de verhalen uit de Middeleeuwen. Maar ook een studie die een groot beroep deed op mijn linker hersenhelft: de wetenschap benaderen we vooral rationeel. Na negen jaar was er een titel en een diploma-uitreiking. Een wetenschappelijke carrière zat er – terecht – niet in: de spoeling was dun en er waren veel talentvolle jongeren.

Het werd tijd terug te keren naar die andere kant: het speelse, creatieve, intuïtieve schrijven.

Schrijversvakschool
Zo kwam ik in aanraking met de Schrijversvakschool in Amsterdam. De cursus creatief schrijven bracht, na mijn scriptie voor de studie Nederlandse taal en cultuur, het plezier in mooie verhalen terug. Bijkomend voordeel: de teksten hoefden niet ‘af’ te zijn.

Dat er ook een vierjarige opleiding was, wist ik al een tijdje. Maar om daar zo rond mijn vijftigste nog aan te beginnen? Was het niet beter van het leven te genieten? De kinderen stonden op eigen benen. Nu was er ruimte voor zondagse fietstochten, zeiltochtjes over het IJsselmeer, mooie vakanties naar verre oorden.

Carrièreswitch?
De vergrijzende samenleving vraagt van ons dat we langer doorwerken. Vijftigers zitten meestal pas op 2/3 van hun arbeidzame leven. Toch staat de arbeidsmarkt niet te springen om oudere werknemers in dienst te nemen. Word je na je 45^ste werkloos, zie dan nog maar eens een andere baan te vinden. Blijven zitten waar je zit lijkt dus het devies.

Is het dan nog wel zinvol het roer om te gooien en iets heel anders te gaan doen? Had het, in mijn geval, nog zin een nieuwe opleiding te starten? Wat zijn mijn beroepskansen als schrijfster, haal ik de jeugd ooit nog in? En, o eeuwige twijfel, wie zit er eigenlijk op mijn schrijfsels te wachten?

Èn – èn
De drang om te schrijven bleef – èn het verlangen daarin het uiterste uit mezelf te halen. Dus hakte ik de knoop door en vind ik mezelf nu ineens terug in het vierde en laatste jaar van de Schrijversvakschool.

Nog steeds verdien ik mijn geld met cijfers, waar ik gelukkig veel plezier in heb. De letters hebben echter ook hun intrede gedaan. Ik heb geen moment spijt gehad van mijn besluit om me ook daarin te professionaliseren.

De moraal
De afgelopen drie jaar heb ik veel geleerd over de technische kanten van het schrijven en ik geniet van de interactie met medestudenten-schrijvers. Ik heb in ieder geval al bewezen dat ik niet te oud ben om te leren. Of ik de wereld nog zal kunnen verrassen met mooie verhalen? Zal de roman die in mijn hoofd zit er ooit komen? Geen idee.

Onmogelijk is het niet: Frank McCourt debuteerde op zijn 66^ste met ‘De as van mijn moeder’. Ik ben pas 50plus. Dus ik heb nog even de tijd om de wereld te veroveren.